Alsof het kerstfeest is ... (deel 1)

Zondag 23 oktober

Hier het vervolg op de vorige blog.
Zoals jullie al hebben kunnen lezen heeft Anthony nog altijd wat last van de laatkomeritis. Ergens kan ik het zelf niet irritant vinden. Ik ben dan juist weer benieuwd waarom die later was en dat vraag ik em dan ook. Niet om em uit te horen maar gewoon omdat ik benieuwd ben. Ik herken er ergens ook wel weer wat in omdat ik zelf ook altijd 10 minuutjes als een te laat ken…
En het is niet dat het dan expres is, t is gewoon… oh moet even dit en dat.. en dan loop je naar de auto en vergeet je wat en hop dan ben je toch weer iets later :p en meestal ben ik dan ook nog net op t nippertje maar soms zit het verkeer tegen en ben ik toch te laat. haha het blijft een sport..

We hebben onze tassen ingepakt en zo dus helemaal ready to go to lwengo! Ik heb er echt onwijs veel zin in. Hoe zal het allemaal zijn. Welke mensen ontmoeten we? Welke kindjes zijn nog op school en welke verlaten de school? Want dat is ook een reden, dat wij nu in de ochtend naar Lwengo gaan, omdat er een feest is, wat tot vanavond 20.00u zal gaan duren.
Ik stel mij in op een soort schoolverlatersfeest.
Onderweg passeren we diverse plaatsjes en het is echt super raar, ik herken echt elk stukje van de weg. Het is wel wat anders, de weg is mooi gemaakt en er ligt fatsoenlijk hufterproof asfalt.. Het ‚’gatenkaaswegdek’’ heeft plaats gemaakt voor bredere weg en zelfs een stukje bodabodapad—fiets-motor-pad. Het valt mij op hoe droog de grond is naast de weg. De matooke bomen hangen er treurig bij.. ze huilen nog net niet… Het is ook erg droog. Anthony vertelde dat het ook moest regenen nu. De regen is erg laat dit jaar. Mensen die bijv eten zoals aardappels of matooke verbouwen hebben kans op een slechte oogst.. de prijzen van het eten gaan omhoog. Mensen hebben honger. Mensen moeten ver en verder lopen voor hun water. De water kwaliteit gaat er ook niet beter van worden.. het is ronduit erg verdrietig en helemaal als ik terug denk aan hoe bepaalde gezinnen hier moeten leven van bijna niets…. mensen eten geen 6x per dag hier. Ze sparen hun geld, energie en trek op. Beperken het tot 1x per dag, een (onvolwaardige) portie matooke.. Het raakt mij eerlijk gezegd wel meer dan in 2012… Ik denk ook omdat mijn eetstoornis muur naar beneden is. Ik merk ook dat ik de neiging heb om mij aan te passen aan de mensen bijv op het project. Het liefst sta ik mijn eten af. 
Maar… ik sla nu een heel stuk verhaal over merk ik. Laat ik even terug gaan naar het ritje van Masaka ri Lwengo.

Jane (vrouw v Anthony) was ook in de auto aanwezig. Ze zag er mooi uit. Prachtige Gomez(ugandees vrouwenkleed-jurk) aan. En ook spreekt ze meer engels :) dat is hartstikke leuk. We gaan nog even in Masaka naar de Smartshoppers (supermarkt) en pap koopt hemelse chocolade, met nootjes en met stukjes bounty. Geheel lekker en ook. We naderen de bekende (free african massage) road die smaller en smaller en om hoog gaat ri lwengo project… Nog heel eventjes, we zijn er bijna bijna bijna…!!! En we passeren het vrijwilligers-anthony’s-huis. We driven meteen door naar de school. Op school zien we (oude bekenden) Theo en Jopie weer. Het is overigens echt onwijs hot outside!!! We are zweeting carrots! ^^ … We worden welkom geheten. Weetje wat zo leuk is. De vorige hoofdmeester van Lwengo school, was Moses. En nu…… is er een oude bekende, een local vrijwilliger van januari 2012 (die ken ik dus) nl Robbert, (als je leest Marije, ja .. het was hem echt!) haha, hij is nu de headmaster of the school!!! Des tijds verliet hij Lwengo office om verder te gaan studeren. Hij heeft mooi een goede job ! Vind het erg leuk voor hem. Hij is begaan met de kinderen, houd ook wel van een grapje en een lolletje met de kids. Ik mag hem wel. Hij komt op mij af, roept meteen, Heeey Sannie, how is life! Ik vind het gewoon super dat ie gewoon mn naam nog weet. Ik ben mij ook bewust, dat 6 maanden uganda, voor vele dorpsgenoten ook best een lange tijd is geweest. Het is inmiddels zo, dat ze mij Muzungu Motokof noemen. Soort van Je hoort er nu bij dus… je moet ons maar kunnen verstaan, en dat wel in een vriendelijke manier en context. Het is ook zo dat de ugandese kids, gewoon in het luganda tegen mij praten. Ik ben mij er niet altijd van bewust wat ze precies vertellen maar ik kan ze wel redelijk volgen. Maargoed, op school worden we op de speciale lekkere plasticplakstoelen geplaatst en vanuit deze VIPlounge, kijken we toe. Wat een onwijs mooi feestje is dat geweest zeg!! de kinderen hebben in diverse Nederlands plaatsnamen, Rotterdam, Utrecht, Amsterdam en nog een plaats, diverse groepen tot dansgroepjes omgezet, en per plaats maken ze onderdeel uit van de grote wedstrijd voor het winnen van een beker. De kinderen worden door de teachers op een aantal dingen bekeken. Hoe is het mbt Poem, Creative, Presentation, Clothes . Op die onderdelen krijgen ze punten. Het is gewoon erg leuk om te zien hoe enorm enorm enthousiast de kinderen zijn. Ze zweten zich kapot, ik doe niets meer dan een beetje rondlopen en fotos maken en filmpen, ik ben ook zo enorm eigenwijs dat ik geen behoefte heb om op die plakstoelen te zitten. Dus, ik ga gewoon random tussen de locals in zitten. Ik vind het altijd een beetje ongemakkelijk als je zo in het zicht zit… en ik heet gewoon Sanne, geen Jezus of God die op de een of andere manier heel erg zichtbaar moet zijn ofzo.. ik vind dat echt niets. Ik ben gewoon een mens, verdien geen andere behandeling dan anderen. Ook als de ugandese vrouwen doen, dat buigen door de knietjes gaan, dan doe ik gewoon mee… :p is wel lachwekkend maar toch, ze begrijpen de hint. De mensen die ik dan ken, doen het ook niet meer. :) Hoe vinden jullie dat? Is het erg gek dat ik dit niet wil? of wat zouden jullie doen?
Uiteraard, zijn er wel uitzonderingen. Er zijn bepaalde mensen die ouder zijn. Ergens ben ik wel trots dat ik zelf over dat gevoel beschik, wanneer ik dus in actie moet komen en letterlijk je plek moet kennen.. Ik vraag het overigens ook altijd maar aan de locals, ‚’moet ik iets doen? kan ik iets doen? wat is de gang van zaken-wenselijk?’’.

We zijn tot laat op het schoolplein. Op facebook heb ik een filmpje kunnen posten met een stukje dans en muziek. Het is Jingle bells.
Het voelde ook een beetje als kerst.. in zijn totaal.

We zijn met (diverse oude bekenden) samen. We delen een huisje, tafel, zijn bij elkaar. We hebben de sfeer, maken sfeer. We zijn op een plek waar mensen, thuis zijn. We hebben een thuis. Ik denk dat het vrede stukje vooral maakt dat ik het interpreteer als kerstgevoel…
Wat is er dan zo anders? Wat maakt het dat ik Uganda zo voel?

Het eten. De temperatuur. De sfeer. De geuren. De mensen. De activiteiten. Het geen tijdsbesef hebben. Het is gewoon lastig vast te pakken waar het nou aan ligt. Ik denk wel dat ik het antwoord ga vinden. Het voelt alsof ik nog even verder moet zoeken.

We gaan na school, terug naar het vrijwilligershuis. We krijgen nog een warme maaltijd!! Oh jeetje.. we hebben op school toch al warm gegeten? Pff ik vind het op zon moment echt heel erg om nee te zeggen, dus heb ik gewoon netjes een omelet op zonder *chapati. (* glutenpannenkoek) gegeten. En ook nog wat stukjes fruit gepakt (daar kan ik echt geen genoeg van krijgen btw!) Dat fruit eten, vond ik toen ik nog midden in mijn eetstoornis (in 2012 ) zat echt heel naar. Ik voel me er ook wat ongemakkelijk onder dat ik (en nee het is niet dom raar of stom… ) maar toch.. ik voel me er schuldig onder dat ik zo diep zat des tijds. En ja, je bent ziek op dat moment.. toch kom ik hier echt wel veel oude triggers tegen. Gelukkig ben ik ze wel de baas hoor. Al knaagt et wel aan mij dat ik het erg moeilijk vind om te accepteren dat ik hier gewoon echt heel weinig keuze heb. Ik wil graag andere dingen eten, leer wel hierdoor keuze te maken. Geen risico nemen. Niet met vuur spelen hier… dus opkomen voor mijn belangen. Kiezen voor het goede. En dan moet ik dus ook dealen met het feit dat ik niet volwaardig eet. Ja kan wel een bak fruit naar binnen schuiven om voldoende in mijn maag te hebben. Maar dan doe ik het weer omdat het moet. Ik eet met smaak, ik geniet. Dat is hartstikke nieuw voor hier in Uganda. Ben ook trots dat ik het kan. Ik heb zelf porridge gekocht, met soyamelk. Heb gewoon de winkel bekeken in Kampala, bedacht wat ik wilde proberen en als t niet lekker was, dan niet te nemen. Ik vind het prima te doen. Bij de backpackkers hebben ze mijn knalroze thermosflesje nog, dus krijg ik netjes pap bij mijn ontbijt. Ik heb dit ook meegenomen naar Lwengo, en zo heb ik toch goede keuzes gemaakt.
Misschien zitten jullie helemaal niet op dit soort nutteloze informatie te wachten en haakt men af met lezen. Helaas jammer.. maar toch.. het is voor mij op dit moment even wat nu flink naar voren komt. Ook weer naar achteren kan en doet verschuiven .. Maar 1 ding wil ik wel met trots vertellen.. Ik heb echt geen moeite met oude eetgestoorde producten. De triggers zijn daar iigv af. Ik merk wel dat de zwaarte van de armoede, nu behoorlijk drukt op mij. En ‚’trek het je niet zo aan joh’’ is echt echt niet mijn style. Ik voel de mensen om mij heen. Ondanks hun schamele bezit, delen ze hun geluk. Openen ze hun deuren. Confronteren ze mij,mensen om mij heen met hoe hard het leven ook is… Ik begin even terug te denken aan mijn to do list. Ohja.. Nicole..!
Ik vertel in de avond nog aan Anthony over een vroegere kennis, camping, vakantie. Tamara was des tijds vriendinnetje op de camping met Ellen. Ellen is echt vreselijk ten val gekomen en moest in Frankrijk in t zkh verblijven. Wij (ouders en tam) mochten op haar broertje Bas oppassen omdat Ellen met ouders naar t zkh moest. We hebben een leuke vakantie gehad. En ineens, jaren later. Spreek je elkaar op facebook. Ik heb ook wel eens telefonisch contact gehad met Nicole, al snel bleek dat de wens voor het ‚’iets kunnen doen’’, groot was.

Sponsorkindje:
Mijn ouders-wij, hebben des tijds Tonny en phoebie ondersteuning geboden. En nu nog. Zo waren er nog andere kinderen die ook nu wat ondersteuning krijgen.
Het is heel makkelijk. ALS JE DIT WILT, LAAT HET EVEN WETEN!!! DAN ZORG IK DAT JOUW BIJDRAGE OP DE JUISTE PLEK TERECHT KOMT!!!

Dit heb ik dus ook voor Nicole gedaan. Meisje Maureen, heel lief, onwijs onwijs arm gezin. Vader, is bijna blind. Moeder heeft nog een baby, (3 mnd) en het meisje zelf is nog maar 6 jaar. Ze wonen vlak bij school. Toen we maandag ochtend klaar met ontbijt waren, zat Anthony buiten op de verandastoep te praten met een mevrouw. (bleek mama v Maureen te zijn) moeder deed een verzoek, aub aub mag ik u om hulp vragen sebo Anthony. Het gezin is er echt slecht aan toe. Ik ben inmiddels dus, (ook op fb filmpje te zien) bij Maureen thuis geweest. Ik voel me best suf, want op school (had ik live filmpje gemaakt, toen stond Maureen in uniform voor me) maar eenmaal voor haar huis, herkende ik het meiske helemaal niet !! Ze had haar eigen kleding aan. Zoals een bekend fenomeen en beeld voor de fotokijkers is… met gaten en vieze muffe geuren.. Het meisje is prachtig.. haar ogen twinkelen bij het zien van mij, mijn pap, de community staff … de auto die komt aanrijden met … hulp.
Ik voel mijn wangen warm worden.. jeetjemineetje zeg.. ze hebben zelfs geld neer weten te leggen om een aantal plastic stoelen te huren.. zodat de muzungu kan zitten bij hun thuis.
(op dat moment, pas ik mij dus wel aan… uit respect… ik voel me alleen erg ongelukkig, want van mij hoeft het echt niet !! ik kan prima op de grond zitten.. ) Het voelt moeilijk (voor mij) als iemand dus zo onwijs duidelijk maakt dat ik welkom ben, maar ook.. zo uitvergroot zeg maar… snap je wat ik bedoel?

Onze sponsorkindjes Tonny en Phoebie, doen het goed. Helaas is Phoebie op het moment dat we er zijn, ziek. Ze heeft rode oogjes. Anthony vertelt dat de medicatie gelukkig aangepast is, de klachten werden nl niet minder maar erger. Ze is onwijs dankbaar dat we er zijn en dat er vanuit Putten een prachtig pakketje is gekomen. Vol twinkeling, en glimlach op haar gezicht, knuffelde ze het roze knal roze shirtje! En ook trekt ze meteen een ander shirt aan. Fantastisch! Verder laat ik zien hoe het nou ook al weer moet met het knutselpakketje. Papa geeft ze nog een paar shilling om glue te kopen want that was er niet in. 

Tonny heeft echt zo veel meer gezonder koppie dan in 2014!! en helemaal als je het gaat vergelijken met 2012! Ik ben zo blij dat hij het goed maakt. Hij is erg vriendelijk, komt ook uit zichzelf knuffelen en is nog altijd nieuwsgierig en heeft zo zijn interesse in de electronica wat we mee hebben. Voornamelijk het fototoestel. :) We hebben trouwens in de auto, op whatsapp een voiceclip aan mijn moeder(marga) verzonden. Tonny begon helemaal te stralen omdat ie echt wel snapt dat de moderne techniek van tegenwoordig heel veel mogelijkheden heeft te bieden. 

We hebben trouwens in de auto, onderweg tonny’s huis eerst naar de gouvermentbuilding, de meeting gehad waar papa wat voorstellen heeft gedaan. Het gaat over een stukje rouwverwerking. Hoe gaat dat hier in Uganda? Wat doen de mensen met hun overledene? We zijn een heleboel wijzer geworden, en de man van de gouverment had er wel oren naar. nu ik dit spreekwoord zo typ, moet ik even grinniken. Pap en ik gebruiken veel spreekwoorden… meteen in mijn hoofd, was ik al weer in het engels aan het denken… :p he was having some ears….. nouja.. je snapt het :p ) 
Er was 1 situatie, in Kampala, waar pap probeerde te zeggen tegen Andrew (driver) He, greener as this light it is not gonna be :’) maw, doorrijden. :p haha. geniaal. we lachen hier best wel om hoor. 

Ik dwaal af (sorry) We hebben ook nog een andere meeting gehad, mbt het verbouwen en het exporteren van rode pepers. We horen later deze week, als de belangrijke heren en hogere mensen zich hebben verdiept en een conceptplan hebben gemaakt. 
De 2 meetings die we hebben gehad, vond ik persoonlijk erg prettig. Goede sfeer en men wil echt onwijs onwijs onwijs graag meedenken. De uganda bevolking, is niet lui! Maar men loopt giga vaak tegen de corrupte zooi aan president en andere overheidsregeltjes aan. Het is (voor pap wat hij opmerkte) erge frustratie, dat die ‚’eeuwige armoede’’ zo hard is… dat dat niet zo 123 te veranderen is. Ergens begrijp ik het heel goed. Anderzijds… de bezuinigingen die wij kennen… dit lijkt nu ook zo te gaan in Uganda.. zoals ik al eerder schreef, mensen die het eten beperken tot maar 1 maaltijd per dag.. mensen die zo veel op zij moeten zetten omdat er nu gewoon een gebrek is aan REGEN aan f***cking water.. Het raakt me echt. Op school heb ik echt enorm gejankt.. alles bij elkaar … het is gewoon echt zo tja.. zielig is het niet, maar ik krijg er echt een machteloos gevoel van. Konden we maar even de tuintjes sproeien… kon dat maar. Het enige.. is echt wat we kunnen doen… dat is bouwen van watertanks.. zodat WAT we kunnen opvangen, WAT uit de lucht valt, tot op de laatste druppel is opgevangen. Wellicht klinkt het flauw, maar je begrijpt de serieuze hint van het spreekwoord wel. Een druppel op een gloeiende plaat. Ik hoop echt, dat ondanks ik niet van de regen hou op vakantie, ik toch ook mag zien dat hier regen gaat vallen…. Ik heb het met de mensen te doen..

Zo nu en dan heb ik wat fotootjes op facebook kunnen posten. Het zijn voornamelijk telefoon fotos. Als je het leuk vind, kun je mij gewoon een smsje sturen op het ugandees nr. +256757494444 mijn eigen nederlandse nr is onbereikbaar, al vind ik het echt ideaal dat ik op mijn NL nr een app kan lezen. :) Ik heb gewoon een paar euries-shilling airtime, te belachelijk maar zo leuk, dat je voor goedkoop tarief, met het thuisfront wat kunt delen. 
Het ‚’live gaan’’ op facebook, is ook een uitvinding zeg. Ik moest wel lachen op de reacties die ik kreeg van het ritje op de boda. Het is dan een filmpje, maar het maakt de afstand tussen Nederland en Uganda iets minder ver. Toch mis je wel een hoop.. want buiten mijn camera, zie je niet alle mensen, niet de warmte de vieze stof, echt ik heb weer die continue verbazing over de rode handen die je na 20 min al weer hebt als je even je broek afklopt of mijn tas. Ze zijn nu al weer lekker vies :p net als mijn kniespijkerbroek. Voel me helemaal op en top tokkie. Das wel een goed teken. :p ben mij wel bewust van mijn kleding-gevoel. (is deels een therapie gerelateerde opdracht voor PMT) maar toch. ik ben ook op dat gebied wel veel meer gevoel rijker. (of ik er nou vrolijker van word is een andere vraag, de maandag na de zondag dat we terug komen mag ik gelukkig babbelen in therapie. Heb echt best veel wat ik voel, of merk. Ik weet ook niet goed wat ik er mee aan moet hoor.. )


Ook deze blog ga ik nu even saven. En proberen wat fotootjes erbij te zetten. dan volgt straks deel 2.

Groetjes Sanne
En dikke vette ps: DANK voor de berichtjes die onder de andere weblogs staan. Blijf dat vooral doen! Het is fijn! soort van… het idee dat je niet tegen een muur of computerscherm praat.. het gelezen is… stelt me gerust.. misschien klinkt dat suf.. maar ach.. nevermind.. ik ben blij met jullie als het trouwe vang-aanhang -net.. :)

xxxxx liefs